Yok Olma

yürüyorum...
zifiri karanlık
ama yürüyorum

sokak lazmbaları...
birbirlerine küsmüşler
yanmıyorlar artık

arabalar.
kardan görünmüyorlar
kamufle olmuşlar adeta

sokak kedileri...
açlıktan bezmişler bi köşeye
mivaylamıyorlar artık

kaldırım taşları...
çok yorulmuşlar
onca insanın yükünü taşımaktan !

rögar kapakları, mazgallar
için için kin kusuyorlar insanlığa
boğazlarına kadar insan pislikleriyle doluyken

yerdeki küçük taş parçaları
bi umut arıyorlar
koparılıp ayrıldıkları ana kayayı

ya ben ???
tüm bunlara bakıp ders çıkarıyorum
ve diyorum kendime
bu şehir yıkılmış
yok olma içindee !!